ZUS? OFE? A może złoto?

Może się wydawać, że wybór pomiędzy ZUSem a OFE jest wyborem zero-jedynkowym. Nic bardziej mylnego. Można stworzyć własny system emerytalny, niezależny od państwa, czy też instytucji finansowych, a oparty o… metale szlachetne.

Państwo w przyszłości nie zapewni nam godnej emerytury - to jest niemal pewne. Lecz może się okazać, że parafrazując klasyka może „nie być niczego”, zwłaszcza pieniędzy…. Sam fakt, że rząd swobodnie zmienia zasady gry w trakcie jej trwania i swobodnie dysponuje oszczędnościami obywateli, które są zgromadzone w OFE, może dawać dużo do myślenia.

Dlatego powinniśmy pomyśleć o utworzeniu własnego funduszu emerytalnego. Działanie takiego funduszu oparte byłoby na systematycznych zakupach złota, lub srebra dokonywanych w formie fizycznej. Jedna uncja (31,1 g) srebra  to na chwilę obecną około 88 złotych, złota – 4.340 złotych. Dokonując co miesiąc zakupów w wysokości 500 złotych w przeciągu 40 lat można odłożyć na swoim „koncie emerytalnym” kwotę około 220 tys. złotych. A trzeba pamiętać, że przez ten czas metale szlachetne uchronią wartość nabywczą pieniądza (inflacja nie dotknie naszych oszczędności), ubezpieczą przed ewentualnymi zawirowaniami gospodarczymi, patrząc przez pryzmat historyczny - dadzą zysk zzainwestowanych pieniędzy, oraz w 100% uniezależnią od państwa i stojących na jego czele polityków.

W 2014 roku rząd zaplanował kolejną „reformę” systemu emerytalnego. „Reforma” opierać się będzie w zasadzie na jednym elemencie – możliwości dokonania wyboru. Wybór ten polegać będzie na odpowiedzeniu na pytanie „czy chcemy oszczędzać na emeryturę w OFE, czy w ZUS?” Niestety w całej tej „reformie” nie chodzi o ulepszenie systemu emerytalnego, który zagwarantuje nam dostatnią jesień życia, lecz jedynie o ratowanie ZUS, a przez ratowanie ZUS, ratowanie budżetu państwa. Jest to swoista kroplówka, która na krótki okres ma powstrzymać agonię całego systemu. Obecnie dotacja państwa do ZUS rocznie rośnie o pięć-sześć miliardów złotych.

Dlatego lepiej  jak najszybciej wziąć sprawy w swoje ręce.

(Marcin Leoszko)