Nagroda Literacka Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazanckiego została przyznana już po raz dwudziesty drugi. Tegorocznym laureatem został Krzysztof Giedroyć.
W tym roku z 20 propozycji ostatecznie nominowanych zostało 5 dzieł. Pośród nich znalazły się pozycje takie jak: „Gub, trać, porzucaj"- Dariusza Adamowskiego, „Biały stok” Miry Łukszy, „Dworzec św. Łazarza" Wojciecha Roszkowskiego oraz „Śmierć proroka i inne historie o końcu świata" Tadeusza Słobodzianka oraz zwycięska „Piwonia, niemowa, głosy" Krzysztofa Giedroycia.
Uroczystość odbyła się w piątkowy wieczór w Centrum im. Ludwika Zamenhofa. Moment ogłoszenia werdyktu poprzedziły krótkie prezentacje multimedialne artystów. Gościom zacytowano również fragmenty każdego z 5 dzieł.
W składzie kapituły odpowiedzialnej za wytypowanie laureata znaleźli się min: Dariusz Kiełczewski, Marek Kochanowski i Jolanta Sztachelska. Głos doradczy zabrały; Halina Kazanecka, Justyna Sobolewska oraz Katarzyna Sawicka-Mierzyńska. Natomiast Anna Pieciul - dyrektorka biura kultury w magistracie przyjęła funkcję sekretarza kapituły. Ostateczną decyzję tradycyjnie podjął Prezydent Miasta, który niestety w tym roku nie mógł być obecny na przy wręczaniu nagród.
Laureatem Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego został Krzysztof Giedroyć za książkę „Piwonia, niemowa, głosy". Jest to kryminał pełen komunistycznego folkloru oraz lokalnej nowomowy. Opowiada historię Piwonii – milicjantki, próbującej rozwikłać sprawę zabójstwa. Miejscem akcji są odradzające się po II wojnie światowej tereny północno-wschodniej Polski.
W imieniu przebywającego w Rzymie artysty nagrodę z rąk wiceprezydent Renaty Przygodzkiej oraz dr hab. Jolanty Sztachelskiej odebrała żona – Ewa Kanigowska-Gedroyć.
– Krzysiek bardzo cieszy się z tego wyróżnienia. Nagroda Kazaneckiego jest szczególna ponieważ jest to nagroda tego środowiska i tego miasta. Zawsze czujemy, że jak tu wracamy to wracamy do domu - powiedziała pani Ewa w imieniu męża.
Galę wręczanie nagród uświetnił występ Piotra Bukartyka - artysty, którego nie da się zamknąć w żadnych ramach muzycznych. W jego utworach wyraźnie widać inspirację rockiem, bluesem, folkiem, reggae oraz kabaretem i piosenką literacką.
[wzslider]
[box]
Wiesław Kazancki to jedna z najwybitniejszych postaci współczesnej historii Białegostoku. Jego dzieła literackie od samego początku cieszyły się zainteresowaniem czytelników, zyskując przy tym pozytywne oceny krytyków.
Okres twórczości artysty przypadł na drugą połowę ubiegłego wieku. Wówczas światło dzienne ujrzała książka „Kamień na Kamieniu” (1964 rok) oraz tomik „Portret z nagonką” (1969 rok). Mimo iż wybitny białostoczanin zmarł 1 lutego 1989 roku, jego twórczość nie została zapomniana.
Pośmiertnie ukazały się jego wcześniej niepublikowane dzieła - „List na srebrne wesele” (1989), „Wiersze ostatnie” (1991), „Wiersze” (1994), „Listy Wiesława Kazaneckiego do Wilhelma Przeczka” (2000), „Oswoić szczura w Berlinie Zachodnim (zapiski 14 dni października 1987 roku)” (2001).
Z inicjatywą ustanowienia nagrody wystąpili w 1991 roku do Prezydenta Białegostoku przyjaciele poety. Pomysł spotkał się z uznaniem władz. Po raz pierwszy wręczono ją 31 stycznia 1992 roku. Nagroda Kazanckiego jest unikalnym wyróżnieniem, ponieważ przyznaje się ją wyłącznie artystom związanych z Białymstokiem zarówno biografią , jak twórczością,
Ja obstawiałem Biały stok Miry Łukszy :)